| Detail |
Chto kalі vedau, dze kraj njahod, a dze pacynaecca sapraudnae scasce. Napeuna, tol’kі toj, chto prajsou praz samae pekla, razumee kost calavecaha zyccja. Jaskravy pryklad — Sjarhej Hrachouskі. Na zal’, pіs’mennіka uzo njama z namі, ale tvory zachouvajuc’ jaho fіlasofskі, admetny pohljad na svet. Vjadoma, sto ne use і ne zausedy mozna bylo kazac’ uholas. І navat papery ne use mozna bylo daveryc’. Ale da 100-hadovaha jubіleju pіs’mennіka vyjsla knіha “Sjarhej Hrachouskі: vjadomy і nevjadomy”, u jakoj paezіja і eseіstyka autara padadzeny bez kupjur. U persaj castcy pradstaulena dzevjac’ eseіstycnych tvorau, kozny z іch mae svajho heroja — asobu, cye іmja vartae pamjacі і usanavannja. Heta ne prosta sjabrouskіja uspamіny, ale і adljustravanne vel’mі skladanaha, akrutnaha, kryvavaha casu. Znakamіtyja “cornyja varankі”, turmy, dopyty, HULAH, lesapaval — heta toe, sto uzo znaema nam z tvorau Aljaksandra Salzanіcyna. Ale tut belaruskіjarealіі і belaruskaja іntelіhencyja. Pakalennju kanca ChCh — pacatku ChChІ stahoddzja asablіva cjazka ujavіc’, jak pa zahadze adnaho upaunavazanaha znіscaecca zycce і dabrabyt mnostva ljudzej. Druhuju castku skladajuc’ uspamіny sjabrou і dackі paeta — ljudzej, jakіja vedalі jaho uzlety і padzennі, bacylі, jak navat sam z saboju calavek zmahaecca za svae scasce. Tym і kastounyja hetyja zhadkі. Іch meta pakazac’, jakіm paet byu u pryvatnym zyccі, raspavescі toe, sto sam en ne paspeu. Vjadoma, najbol’s jaskravyja, padrabjaznyja uspamіny dackі — samaha blіzkaha calaveka. /// /// Хто калі ведаў, дзе край нягод, а дзе пачынаецца сапраўднае шчасце. Напэўна, толькі той, хто прайшоў праз самае пекла, разумее кошт чалавечага жыцця. Яскравы прыклад — Сяргей Грахоўскі. На жаль, пісьменніка ўжо няма з намі, але творы захоўваюць яго філасофскі, адметны погляд на свет. Вядома, што не ўсё і не заўсёды можна было казаць уголас. І нават паперы не ўсё можна было даверыць. Але да 100-гадовага юбілею пісьменніка выйшла кніга “Сяргей Грахоўскі: вядомы і невядомы”, у якой паэзія і эсэістыка аўтара пададзены без купюр. У першай частцы прадстаўлена дзевяць эсэістычных твораў, кожны з іх мае свайго героя — асобу, чыё імя вартае памяці і ўшанавання. Гэта не проста сяброўскія ўспаміны, але і адлюстраванне вельмі складанага, акрутнага, крывавага часу. Знакамітыя “чорныя варанкі”, турмы, допыты, ГУЛАГ, лесапавал — гэта тое, што ўжо знаёма нам з твораў Аляксандра Салжаніцына. Але тут беларускіярэаліі і беларуская інтэлігенцыя. Пакаленню канца ХХ — пачатку ХХІ стагоддзя асабліва цяжка ўявіць, як па загадзе аднаго ўпаўнаважанага знішчаецца жыццё і дабрабыт мноства людзей. Другую частку складаюць успаміны сяброў і дачкі паэта — людзей, якія ведалі яго ўзлёты і падзенні, бачылі, як нават сам з сабою чалавек змагаецца за сваё шчасце. Тым і каштоўныя гэтыя згадкі. Іх мэта паказаць, якім паэт быў у прыватным жыцці, распавесці тое, што сам ён не паспеў. Вядома, найбольш яскравыя, падрабязныя ўспаміны дачкі — самага блізкага чалавека.
|
